December 2022: Terug in de tijd & een winters tuinbezoekje

Lieve lezer,

Bijna twee jaar geleden leidde een lange winterwandeling naar mijn ondergesneeuwde volkstuintje. Het was het eerste bezoekje dat ik aan de moestuin bracht. Hoewel er een dikke laag wit overheen lag, kwam er al meteen een hele lijst aan later uit te voeren ideeën op in mijn hoofd. Een aantal aardbei-, prei- en boerenkoolplantjes vulden samen met een paar halfdode en ongesnoeide bessenstruiken het slecht onderhouden landje. Die laatsten moesten er het eerst aan geloven. Helaas was geen van hen nog te redden. Vervolgens was het tijd om een aantal rotte palen te verwijderen. Maar de grootste klus moest nog komen. De hele moestuin moest ontgonnen worden. Hij stond vol met tientallen soorten onkruid, waarvan diepgeworteld gras ons het meeste werk bezorgde. En nu eigenlijk nog steeds, haha. Na heel wat minuten, uren, dagen, weken werk kon ik beginnen met het maken van een tuinplan, het indelen van bedjes en het graven van paadjes. 

Maart 2021, toen het meeste grove werk gedaan was.

Deze maand is het weer ijskoud, helaas dit keer zonder sneeuw. Wie had deze vorst nog verwacht, gezien de opwarming van de aarde? Er valt een speciaal soort winterlicht over het landje, de schapen naast de moestuin blazen wolkjes adem uit. Het zou zo weer twee jaar geleden kunnen zijn. En soms voelt het ook een beetje zo. Er mogen dan geen lelijke bessenstruiken meer in de moestuin staan, of palen die aan hun eind zijn, maar toch voelt het alsof ik komend seizoen weer een beetje opnieuw moet beginnen. Afgelopen seizoen is een gek seizoen geweest. Eerst was het lang koud, daarna kwamen de droogte en de hitte. Ondertussen deed ik mijn best er zoveel mogelijk te zijn, maar soms laten omstandigheden dat maar matig toe. Volgend seizoen verdient daarom een gestructureerd begin. Onkruid moet worden gewied, de aarde moet worden gevoed en een nieuw, weloverwogen tuinplan moet gaan zorgen voor een paradijsje voor planten, bomen, insecten, andere dieren en natuurlijk wij mensen. Ik wil graag een gezellige sfeer creëren en tegelijkertijd een plek die zowel mij als de natuur goed doet. 

Net als bijna twee jaar geleden, heb ik alweer een waslijst aan ideeën in mijn hoofd. Dit keer wat ingewikkeldere ideeën, maar minstens zo leuke als toen. Er is nog zoveel om van te dromen… Regelmatig stel ik me mijn toekomstige boerderij voor, met een mooie moestuin, een paar kipjes, eigen paarden en ezels en natuurlijk twee honden om het erf te bewaken.  Ook een oude Land Rover en die mooie John Deere uit de 'Over mij' pagina kunnen natuurlijk onmogelijk ontbreken op mijn toekomstige erf. Hoewel dat beeld nog ver weg is, is het in mijn dromen dichterbij. Een grotere schets daarvan is een idee voor later, laten we kleiner beginnen met hier een kleine greep uit mijn plannetjes voor komend seizoen: de compostplaats gaat verder ontwikkeld worden. Hij is gebouwd en het vloertje ligt, maar voor het opbouwen van de composthoop was ik te laat dit jaar. Volgend seizoen gaat het daar uiteraard wel van komen en mijn van Sinterklaas gekregen compostthermometer zal me daar goed bij helpen 😉 Verder staat het creëren van een mini zithoekje, omringd door bloeiende planten, speciaal voor de bijtjes, op de planning. En dan een klus die absoluut niet langer uitgesteld kan worden: het snoeien van de mooie appelboom. We hebben afgelopen seizoen genoten van de opbrengst, maar eigenlijk waren de takken te zwaar. 

En dan nog even over de vorst. Op vrijdag 16 december 2022, 15.15 fietste ik voor het eerst in weken weer de bekende weg naar het volkstuintjescomplex. De nacht ervoor vroor het flink en een dun laagje wit bedekte de straten, tuinen, auto's en gebouwen. De sneeuw op de weg was al wel veranderd in een bruine smurrie. Gelukkig waren de bermen nog een beetje wit. Ik zou de tuin niet zo aantreffen als zo'n twee jaar geleden. Toen lagen er immers centimeters sneeuw. Maar toch deed dit winterse sfeertje me een beetje aan dat moment denken. 

Zoals ik al vermoedde, lag de tuin er niet al te best bij. Vooral mijn ananasmunt en rozemarijn leken moeite te hebben met de vorst. Helaas ben ik niet eerder in staat geweest ze daartegen te beschermen. Verder waren, ook zoals verwacht, de laatste koolrabi's bevroren en ook de ongeoogste veldsla, spinazie en raapstelen overleefden de vorst niet (goed). Ondanks dat ik het zo mooi vind aan een moestuin dat je ieder seizoen weer een nieuwe kans krijgt, stond ik toch een beetje verslagen naar de 'schade' te kijken. 

Wat me wel tevreden maakte, was mijn compostplaats. Het zand was goed ingeklonken en hij leek klaar voor gebruik. Laatst kwam ik nog op een ander idee voor de ondergrond, maar ik probeer het eerst een seizoen met het huidige vloertje. Veranderen kan gelukkig altijd nog! En ohja, in de berg zand die uit de compostplaats komt had een goede graver een mooi hol gemaakt, haha. Zo zie je maar, de moestuin is voor zowel mens als dier een grote (en nuttige) speeltuin!

Als eerste maakte ik, welkom in het leven van een blogger, wat plaatjes van de huidige staat van de moestuin. Helaas is techniek alleen mooi als het het doet en dit keer besloot mijn telefoon dat het even genoeg is geweest. En dat is niet voor het eerst… Meer plaatjes kon ik dus wel op mijn buik schrijven. Geniet desondanks van de winterplaatjes die ik net op tijd maakte en voor de rest zal ik beschrijven wat ik zag en deed.

Ik begon met het oogsten van een bedje boerenkool. Ondanks een aantal bruine blaadjes, zag dat er nog heel smakelijk uit. En dat is niet zo gek, want boerenkool is juist op z’n best als er vorst overheen gegaan is. Afgelopen Sinterklaas miste ik de boerenkool van ons eigen landje, dus ik verheugde me extra op een portie van Moestuin Naturaleza🌱. 

Dat ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd bleek wel toen ik al halverwege de terugweg was, toen ik me realiseerde dat ik mijn lieve ananasmunt en rozemarijnplantjes nog steeds niet tegen de vorst had beschermd. Omkeren dus! Een beetje provisorisch, dat wel, maar beter iets dan niets. Ik zette bloempotjes (met een open bovenkant) om ze heen en legde wat bladeren om ze heen. Hopen dat het goed komt! De terugweg kon nu wel echt beginnen.

En dan is er nog iemand die een plekje in mijn blog verdient, de hond van onze achterburen. Bij ieder bezoekje aan de moestuin begroet hij of zij me met een blaf (veel blaffen eigenlijk, haha). Dat vind ik heel gezellig, dus deze blog is voor m'n maatje, hihi.

Ik wens jou hele fijne feestdagen en een fijne winter. Tot gauw!

Liefs,

Rachel

Het laatste nieuws van Moestuin Naturaleza🌱 in je mailbox ontvangen? Abonneer je via de homepagina op mijn website!